Część 32.

Hejo ludzie. Wiecie.... Dziś oglądałam na Nicku , tak, tak ^^ wreszcie mi go włączyli ^^, odcinek BTR, w którym Kend rozstaje się z Jo. Nooooo i się poryczałam. No co? Przepraszam, że mam serce! -,- Jak to przeczyta pewna osóbka wściekła na mnie za pomysł z usunięciem bloga, to się pewnie uśmieje. Tak! Wyobraź sobie, że mam serce! -,- Aaaallleee, serio na Worldwide i jeszcze na tym lotnisku to już wogle się rozwalam! No, więc ten odcinek już totalnie zmotywował mnie do dodania dziś tego rozdziału. No dooobra, ale kończę się użalać.

Z tym, wyżej wymienionym, pomysłem na usunięcie bloga (poprzednia notka) to serio nie żart. Jeszcze myślę....., ale przyznam, że twój komek GabaRushers ;p trochę mnie podniósł an duchu xd, ale i tak jeszcze myślę..

No dobra, kończę te jęczenie. Amen. Zapraszam na Część 32....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                          *Kendall*

-Gotowi??! – poganiałem ich stojąc z walizką przy schodach.

-Już, chwila! – odkrzyknęła mi Wera.

-Co ty tam jeszcze wogle robisz?? Jak można tyle czasu się pakować?? – chyba nigdy jej nie zrozumiem -,-

-Zabieram najpotrzebniejsze rzeczy.! Z resztą chłopacy też jeszcze nie są gotowi! – uświadomiła mnie.

Nagle usłyszałem gwałtowny krzyk. Myślałem, że uszy mi pękną. Nagle zobaczyłem zbiegającego po schodach Jamesa. Zatrzymał się tuż przede mną. Był zdyszany i rozglądał się wszędzie z wytrzeszczonymi oczami. Myślałem, że zeza dostanie.

-James. James! Jameees!! – darłem się na tego nieogara. – Co jest?!

-Słuchaj! – złapał mnie za ramiona. – Stało się coś strasznego? – zaczął mną trząść.

-Mianowicie? – uniosłem brew i starałem się być poważny i nie patrzeć na jego rozwalone włosy, które doprowadzały mnie do łez.

-ZGINĄŁ MÓJ LAKIER!!!!! – wydarł mi się w twarz. Na co strzeliłem facepalm’a.

-Za to mi zaraz zginie słuch. – pomasowałem się po uszach. – A patrzyłeś w łazience? – wskazałem na toaletę.

Brunet jak jebnięty (nie to, że taki nie jest) wleciał do niej. Już po chwili usłyszałem dźwięk całowania na co tylko uniosłem brew patrząc na ciemność panującą w kiblu gdzie zniknął ten idiota. Nagle wyszedł całując się z lakierem.

-Mój lakierku! Już nigdy cię nie opuszczę! – całował go i przytulał -,-

-Ekhem! James! Bo zacznę być zazdrosna. – ze schodów, wreszcie -,- , zaczęła schodzić Wera.

-Nie sądzę, żeby było o co, ten lakier kosztował 2, 99. – wywróciłem oczy opierając się o ścianę.

-Co??? Przecież mój lakier kosztuje 10zł! To co to za podróba! – odciągnął od siebie puszkę lakieru James.

-Nie chciało mi się wydawać kasy na te twoje badziewie, więc kupiłem ci jakiś czas temu to. – bez większego przejęcia wyjaśniłem.

-Ooooooo!! Schmidt!!!! To wojna!! – już próbował się na mnie rzucić, ale Wera go powstrzymała.

-Ej ej ej! Całujesz się z lakierem, próbujesz zgwałcić Kenda. Opanuj się albo będzie separacja! – pogroziła mu palcem jak już go ustawiła normalnie.

-Ojjj no nie złość się. – pocałował ją w policzek.

-No to uważaj. – odsunęła go od siebie, pogroziła palcem i obróciła się w moją stronę. – Nie dziękuj.

-Nie mam zamiaru. – uśmiechnąłem się po czym przez jej minę natychmiast wycofałem zdanie.

-Uwaga nadchodzę! – usłyszeliśmy Carlosa. Nagle pojawił się na schodach. Trzymając w rękach swoją zjeżdżał na walizce Jamesa.  Z jechał szybko, ale prawie się wywalił, gdyby nie Kend, który go złapał, ale walizka Jamesa nie miała tyle szczęścia i skończyła na ścianie.

-Carlos idioto! Tam jest mój telefon! – warknął James i dopadł do swojej własności.

-No pięknie! A teraz walizkę obmacuje! – rozłożyła ręce Wera.

-On ma popędy. Pilnuj się. – pokiwałem palcem.

-A ja jako chyba jedyny zejdę jak człowiek. – oznajmił schodzący Henderson. Jednak jego plany legły w gruzach, gdyż ów geniusz i poważny rozważny człek nie dopiął zamka walizki i potknął się o swoje bokserki, które tak poleciały, że złapała je Wera. Jej mina – coś po między śmiechem, a obrzydzeniem. Bezcenne! A sam ów człek tak zleciał ze schodów, ze twarzą wylądował pod moimi nogami.

-Mam czyste buty nie zaśliń mi ich! – odsunąłem się od niego.

-Nic mi nie jest! Dzięki! – wstał i przymrużył na mnie oczy.

-Nieeee mogeee! Bokserki w serca!!! – wybuchła śmiechem Wera i zaczęła się taczać po podłodze.

-Haha! No bardzo śmieszne! To jedyna taka para.. – wyrwał jej gacie Log.

-Niee, no jasne. – pokiwała głową z uśmiechem Wera.

-Ehhh, jak dzieci. – jęknąłem.

Wreszcie jakoś się pozbierali i dotarliśmy do samochodu.

-No. Może nawet zdążymy na lot. – powiedziałem kiedy ruszyliśmy.

-Walić lot! Dziewczyny mają przyjść się pożegnać! – oznajmiła Wera. Na co ja tylko spuściłem głowę. No co? Mam serce, nie? Pati przyjdzie…

*20minut później*

-Słuchajcie chodźcie już. – jęczałem.

-Nie! Zaraz przyjdą! – powiedziała wtulona w szybę okna Wera.

-No! A mówią, ze to ja mam popędy! – wskazał na swoją dziewczynę Maslow.

-No bo masz. – spojrzałem na niego swoją miną mądrego za bardzo. No coment co do nazwy.

-No, ale to nie ja gwałcę szybę! – dalej wskazywał na dziewczynę.

-Nie wiem czy wiesz, ale ty z nią chodzisz. – uniosłem brew uświadamiając go.

Zastanowił się, a ja tylko wywróciłem oczy.

-O! Patrzcie! Są! Są!! – oderwała się od szyby i zaczęła wskazywać na wejście krzycząc i skacząc Wera. Dziewczyny podbiegły i mocno się z nią stuliły. Podeszli też do nich chłopacy, którzy po krótkiej chwili również dołączyli do miśka. A ja? Stałem z boku. Kiedy zobaczyłem Pati… serce mocniej mi zabiło. Ale nie mogłem wytrzymać, bo ciągle tak bardzo ją kochałem, a przez to co się stało po prostu nie mogłem, nie dałem rady nawet do niej podejść.  Jej widok… wprowadzał mnie w szczęście, ale jednocześnie i ból. Nie wiedziałem co mam zrobić aż nagle z zamyślenia wyrwał mnie głos Wery.

-Kendall! Chodź no! – machnęła na mnie Wera. Uśmiechnąłem się delikatnie no i już poszedłem dołączyć do miśka.

                                           *Wera*

Tak trudno mi się było z nimi żegnać. Niby tylko na półtora miesiąca, ale dla mnie to strasznie długo. Aż się poryczałam. xD. A za mną one wszystkie. Xd

I tak się tuliliśmy, a potem zaczęliśmy pożegnalną gadkę, ale nagle zaczepiła mnie Wika.

-Ej Wera! – szturchnęła mnie.

-Co? – spojrzałam na nią.

-Cho na chwile. – machnęła na mnie i odsunęłyśmy się.

-No co jest? – patrzyłam na nią.

-Weź to.. – wyjęła kamerkę z nagraniem z tamtej nocy - ..i pokaż Kendallowi. Musi wiedzieć co tak naprawdę się wydarzyło. Oni nie mogą się rozstać. – podała mi urządzenie. Wzięłam je i spojrzałam na nią z uśmiechem.

-Dzięki. – przytuliłam ją co odwzajemniła.

-A wy co tam robicie? – zawołał nas James.

-Aa nic. Już idziemy. – schowałam kamerkę do torebki i poszłyśmy do nich.

*10minut później*

Chłopacy już skończyli swoje pożegnanie i przyszła kolej na mnie.

-Pamiętać ludki! Codziennie na skypie! Informować mnie o wszystkim co się tu dzieje! Ja też się tego trzymam. I jeszcze jedno.., najważniejsze.. tęsknić za mną i czekać aż wrócę. – uśmiechnęłam się i wszystkim nam zrobiły się szklane oczy. Momentalnie się przytuliłyśmy.

-Proste! – odpowiedziały po 5 minutowym uścisku.

-To paa! – powiedziałam z chłopakami i przesłałam im całusa xd kiedy usłyszeliśmy, ze nasz samolot odlatuje za 3 minuty.

                                                *Kendall*

-To będzie twoja wina jak się spóźnimy! – powiedziałem do Wery kiedy biegliśmy do kasy.

-Spadaj! – szturchnęła mnie aż prawie wpadłem na jakieś dziecko z czego miała zaciesz.
( I teraz.... romantic it's fantastic! ;* Chociaż tu zero romantyzmu, aleee, szczegóły no! piosenkaaa) Jednak nie! Nie mogłem! Kiedy oni biegli dalej ja stanąłem ….. i obróciłem się. Musiałem  ją jeszcze raz zobaczyć. Stała tam z dziewczynami. Patrzyła jak odbiegamy. Dopiero opadała jej ręka od machania. Wiatr wpadający przez uchylone okno rozwiewał jej włosy, a oczy były zaszklone od łez. Nawet z daleka było to widać. Patrzyłem na nią i myślałem: co ja robię?! Kocham ją! Tak cholernie i niesamowicie! Ale nic nie mogłem z tym zrobić. Nie umialem. Nie dałem rady. Tak bardzo nie chciałem jej stracić, ale nie potrafiłem też do niej teraz wrócić. Tak rozdarty nigdy jeszcze do tej pory nie byłem. Zauważyła mnie. Jej mina zmieniła wyraz. W jej oczach było widać smutek, żal, szczęście i strach. Te uczucia krążyły po niej. To było widać. Czułem jak bardzo ją ranię. Nie chciałem jej ranić! Nagle dostrzegłem łzę spływającą po jej policzku. Chciałem podbiec, otrzeć ją, gorącą pocałować i powiedzieć, że już dobrze. Nie mogłem. Poczułem, ze po moim policzku także spływa łza. Byłem tak strasznie zdruzgotany. Nie mogłem wytrzymać. Chwyciłem walizkę i jak najszybciej pobiegłem do kasy. Biegłem ile tylko sił w nogach. Jakbym… chciał od tego wszystkiego uciec..

Zdążyłem.  Dotarliśmy na samolot. Ale ja ledwo wytrzymywałem. Taki mętlik w głowie pierwszy raz w życiu przeżyłem. Tyle emocji… i w dodatku jeszcze JĄ zraniłem… Dlaczego?! Chociaż sam byłem zraniony.. czułem się koszmarnie..

Strasznie mi było stamtąd wyjeżdżać. Zostawiać to wszystko, te wspaniałe życie i….. JĄ. Mimo tego co się wydarzyło … nadal ją kochałem i to się nigdy nie zmieni. Tak cholernie ją kocham! Ale byłem tak tym wszystkim zdruzgotany, że nie mogłem…. Nie mogłem. To co się zdarzyło wbiło nóż w moje serce. Nie mogłem tego wytrzymać.  Ten kto tego nie doświadczy, nigdy nie zrozumie.. Kochać kogoś, a nie potrafić z nim być. Widzieć jak płacze i nie potrafić wybaczyć i otrzeć łez.  Miałem nadzieję, że jakoś poukładam sobie to wszystko i kiedyś znów będziemy mogli być razem…, ale teraz… teraz jeszcze nie potrafiłem..