Część 35.

Ok., ok., ok. A więc hejo ^^

Uuuu wyczuwam jednorazówkę na 4.000 wejść. Matko jak ja Was kocham!!! ^^ <333 ;*****

Nie wierzę w to! <ociera łzę> Nie wierzę! 3 osóbki skomentowały moją poprzednią notkę! Xd <znów ociera łzę> Ale w sumie… musiałąm zabić jednego z bohaterów, żeby tak było? Really? Really?! 

Słuchajcie… Ten rozdział nie wyszedł mi ANI TROCHĘ! Wybaczcie, że go zmarnowałam :’(

No, a teraz bez przedłużania. Amen! I rozdział:

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                *Kendall*

-Aaaa!! – gwałtownie podniosłem się z łóżka odrzucając kołdrę do przodu. – Uff! To jednak był tylko zły sen! Pati żyje!! – odetchnąłem.

-Kendall.  – odezwała się stojąca obok mojego łóżka z założonymi rękami i znudzoną miną Wera – możesz tak robić nawet 1000 razy, ale to nie zmienia faktu, że to co się wydarzyło, wydarzyło się naprawdę. – wywróciła oczy po czym ponownie patrzyła na mnie znudzoną miną i miną „jesteś idiotą”.

-Oooooo to taka z ciebie przyjaciółka. Nawet się tym nie przejęłaś! – wyrzuciłem jej prosto w twarz na co jej mina zmieniła wyraz, a oczy się zaszkliły.

-Kendall teraz to już przesadzasz – podszedł do Wery James i ją objął.

-Wera – wstałem z łóżka i podszedłem do obróconej do mnie tyłem dziewczyny. – Przepraszam – położyłem jej dłoń na ramieniu, ale w odpowiedzi usłyszałem tylko jej ciche szlochanie. – Nie chciałem – spuściłam głowę, a dziewczyna się obróciła.

-Wiem. Wiem jak bardzo to przeżywasz.  –przytuliła mnie.

-Dzięki. Wiem, ze ty też. – odwzajemniłem uścisk. – Z resztą jak my wszyscy. – oderwałem się i spojrzałem na resztę stojącą przy moim łóżku, na które usiadłem.

-Musimy teraz jakoś się trzymać. – Wera usiadła obok mnie, a reszta podeszła do nas i stanęła obok Jamesa.

-Ale wy nie rozumiecie.. ja czuję.. ja czuję, że ona żyje.. – zacisniętą pięść przyłożyłem do klatki piersiowej i spojrzałem na stojących przede mną przyjaciół.

-Przykro mi – połozył mi dłoń na ramieniu Log - , ale musisz się z tym pogodzić. Nie możesz się łudzić. Kilka godzin temu rozbił się jej samolot. Przykro mi.

-Nie. Nie! Mówię Wam! Gdyby odeszła… w moim sercu zapanowałaby pustka. A tak nie jest. Czuje, że ona żyje. Jeśli się kogoś naprawdę kocha, to to się czuje. – upierałem się przy swoim.

-Stary… – usiadł obok mnie Log.

-Nie! Ona żyje! Naprawdę!!! Czuję to!! Uwierzcie wreszcie!! – krzyknąłem i wybiegłem z mieszkania. Dlaczego nie siedziałem załamany, nie płakałem i nie rozpaczałem? Bo czułem, że ona żyje! Wiedziałem to! Ale oni nie chcieli mi uwierzyć. Wtedy po raz pierwszy zacząłem wątpić. Ale tylko trochę, bo ciagle wiedziałem i wierzyłem, że żyje. Ale… ten gościu w tel.. On twierdzi, że nie żyje…  Powiedziałem już jej rodzicom… załamali się. I nagle naszła mnie taka koszmarna myśl. A jeśli to prawda… to…to co ja teraz z sobą zrobię? Moje życie bez niej nie ma najmniejszego sensu. Czy już nigdy jej nie zobaczę? Nigdy nie poczuję smaku jej ust? Jej oddechu mieszającego się z moim? Nigdy nie zobaczę jak wiatr rozwiewa jej piękne włosy? Jak słodko migoczą jej oczy kiedy się śmieje? Jak tańczy i śpiewa? Jak wariuje ? Już nigdy nie usłyszę jak mówi do mnie „Kocham cię”? To moja wina! Gdybym chociaż dał jej wyjaśnić! Nie leciałaby tym samolotem! Zyłaby! Znów mogłaby cieszyć się życiem! I… być ze mną.. Czyli już nigdy nie zabiorę jej na spacer, do kina, nie przytulę jej i nie pocieszę? Nie otrę jej łez i nie wywołam śmiechu na jej twarzy? Czy naprawdę już jej nie zobaczę?  - dobiegłem do wiaduktu. Spojrzałem na jadące w dole samochody. Pati. Jeśli odeszłaś ja pójdę za Tobą! Nie chcę żyć bez Ciebie! Moje życie będzie puste. Nie zasnę jeśli nie zobaczę Twojego słodkiego uśmiechu. Nie uśmiechnę się, jeśli nie zobaczę jak ty się śmiejesz i cieszysz życiem. Nie będę spokojny jeśli nie usłyszę Twego melodyjnego, słodziutkiego głosu. Na nic się nie odważę, jeśli nie złapiesz mnie za rękę i nie powiesz „Dasz radę!”.  Nic bez Ciebie nie zrobię. Na zawsze chciałem być z Tobą. Nie pozwolę, aby nas cokolwiek rozłączyło! Nawet śmierć! – stanąłem na dole barierki. Wychyliłem się i….

…..

…

..

…i nie skoczyłem. Nie mogłem.

Pati! Ja czuję, ze żyjesz! Nie pozwolę ci odejść ani sam nie odejdę! Nie poddam się! Czuję, że żyjesz i, że Twoje serce bije. W rytmie mojego. – oparłem się o barierkę i zjechałem na ziemię. – Obiecuję ci Pati! Dopóty czuję, że Twoje serce bije, nie poddam się nigdy! Nasza miłość zwycięży wszystko! Zobaczysz! Jeszcze będziemy razem!..

                                                *Wera*

Ehh biedny Kendall. Kocha ją. Z resztą ona też go kochała. To jest niewiarygodne.!

-Ja w to po prostu nie wierzę.! – rozłożyłam się na łóżku blondyna. – To się nie mogło wydarzyć.!

-No nie mów, ze wierzysz w to całe czucie, że ona żyje.  – wywrócił oczy Log.

-Wiesz  -usiadłam – ja sama już nie wiem. Zawsze byłyśmy strasznie zżyte. Zawsze potrafiłyśmy wyczuć kiedy coś się dzieje drugiej. Tak samo Kend! Kilak sekund przed tym telefonem strasznie zabolało go serce! – zwróciłam uwagę.

-No już nie wymyślaj. Czasem coś zakłuje w serce, ale afera. To jest niemożliwe, żeby wyczuć taką rzecz. – stwierdził sucho Log.

-Słuchajcie – usiadł obok mnie James. – Nie sprzeczajmy się o to. Może to jest prawdą. A jeśli tak to w końcu dojdziemy prawdy co się stało. Na razie wiemy tyle, ze samolot spadł i zgodnie z ogłoszeniem zginęli wszyscy. Ale na wszelki wypadek Wera, nie róbmy sobie za dużych nadziei. Bo potem możemy się bardzo zawieść – pokiwał głową, a ja spuściłam swoją wraz z wzrokiem.

-Nie martw się – podszedł do mnie Carlos i złapał za dłoń po czym na niego spojrzałam – Czas leczy rany, a serce znajdzie drogę również do prawdy. – uśmiechnął się. To były naprawdę straszne i smutne chwile. Tak się cieszę, że przynajmniej miał mnie kto wspierać. Tylko, że im też nie było łatwo i również potrzebowali wsparcia..  Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Poszliśmy otworzyć. Niechętnie otworzyłam drzwi, w których ujrzałam… Wikę i Zuzę. Bez żadnego słowa, po krótkiej chwili mocno się przytuliłyśmy i weszłyśmy do środka.

                                                *Pati*

……………..

……………

……………

………………

……………

………….

………..

………………………………………………………………………………………….

………………………………………………………………………………………….’

…..

Poczułam na sobie ciepłe, wręcz łaskoczące, promienie słońca. Pomyślałam, że pewnie zapomniałam spuścić rolety. Ale nie chciało mi się ruszać, więc dalej leżałam z zamkniętymi oczami. Nagle poczułam delikatny, przyjemny, jakby oceaniczny, wiatr i różne dźwięki przyrody, w tym właśnie jakby fale uderzające o brzeg? Pomyślałam, że na pewno mama albo tata znów coś  w kąpie włączyli, a ja nie zamknęłam też okna. Jednak nagle poczułam, że moje łóżko jest jakieś niewygodne. Niechętnie i z zaspanymi oczami podniosłam się. Delikatnie otworzyłam oczy nie przyglądając się zbytnio otoczeniu..

-No co jest?  -powiedziałam sama do siebie i spojrzałam na owe niewygodne miejsce, na którym sobie smacznie kimałam do tej pory. – A, luz. To tylko palma. – stwierdziłam po krótkiej analizie, kiwnęłam głową i z powrotem się położyłam, zwijając się w kłębek.

……

Chwilę później.

….

-Aaaa!! Co ja robię na palmie??!!! – zerwałam się tak jakby na równe nogi, ale konkretniej na klęczka. Matko! Byłam na szczycie palmy! Ale jak??!! Łeb mi nawalał i ogólnie byłam jakaś zdezorientowana, wiec  z powrotem usiadłam się wygodnie i przeanalizowałam sytuację. Wreszcie odkryłam co się wydarzyło. Lot do L.A. i wypadek samolotu to nie był sen, a ja cudem przeżyłam i wylądowałam na tej, jak stwierdziłam po rozejrzeniu się, sporej, ale … BEZLUDNEJ! -,-  , wyspie. Zaraz, że co?!

-Jak to jestem na bezludnej wyspie?! I co?! Z kim mam teraz gadać?! Będę nawijać sama do siebie?! – chwila skupienia – No świetnie! Już się zaczęło! – jęknęłam. Rozejrzałam się trochę i stwierdziłam, że jeśli nie chcę wylądować na twarzy to powinnam zejść z tej palmy. Udało mi się to i przy okazji zerwałam kokosa xd. Stwierdziłam, że przyda mi się na obiad.

-No tak. – otrzepałam się i rozejrzałam po okolicy. – Teraz przydałoby się jakoś tu ogarnąć.  – stwierdziłam i ruszyłam przed siebie..

------------------------------------------------------------------------------------------------

Taadaaaaa. Wiem, że mnie kochacie. ^^ Znaczy pewnie nie, ale pomarzyć można J No dobra łudzę się, że pare osób mnie kocha, ale nie w tym rzecz. Pewna osóbko z bloga Odwrotność losu…. Mówiłam! I mówiłam, że teraz na kolana padać będziesz i przepraszać! -,-    xD

No i magia, Pati żyje. Ale czy wróci do domu?..... xD