Część 39.

Heloł.
Jest 10 obserwator  so I am very happy.!! :DDD
Liczę, że sytuacja z komkami się podciągnie :3
No to na serio, kto się poryczał na "We are"?  I tu nie potrzeba więcej słów, każdy wie o co chodzi. No chyba, że ktoś nie wie to inna sprawa, ale nie ważne..
Bez przeciągania, very very nudna notka ;(  sama juz ziewam x.x
---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Staliśmy jak wryci i patrzyliśmy na lekarza z przerażeniem. To musiało chwilę potrwać zanim informacja dotrze do naszych mózgów.

-Cóż.. – odezwałam się po chwili. – Ale najważniejsze, że żyje, nie? – reszta tylko kiwnęła głowami.

-Słusznie – przytaknął lekarz – Nie mniej jednak jest w stanie krytycznym.

-A czy mógłby Pan nam konkretniej opowiedzieć co mu dolega? – spojrzałam na lekarza.

-W zasadzie mam teraz wolną chwilę.. A kim Państwo dla Pana Schmidta są? – zmierzył naszą grupkę wzrokiem.

-Najbliższymi przyjaciółmi, mieszkamy z nim – kiwnęłam głową.

-Dobrze, a więc zapraszam do mojego gabinetu – lekarz zaprowadził nas do gabinetu.

-Więc Panie doktorze – zaczął James kiedy zajmowaliśmy miejsca na krzesełkach przed biurkiem lekarza. – Proszę opowiedzieć.

-Dobrze. A więc.. Jesteśmy jeszcze na etapie badań, aby zbadać jakich konkretnie doznał urazów Pan Schmidt. W każdym razie nie wybudził się do tej pory, jest bardzo mocno poobijany i doznal silnego urazu głowy.  Nie wykluczamy, że może grozić mu paraliż. Możliwe, że trzeba będzie trzeba wprowadzić go w śpiączkę. Jednak to dopiero przypuszczenia, na razie robione są badania, a mamy utrudnioną pracę dopóki Pan Schmidt się nie wybudzi. – wyjaśnił lekarz.

-Dobrze, a czy mógłby nas Pan poinformować o wynikach badań bądź jeśli Kendall by się wybudził? – zapytalam lekarza.

-Dobrze, oczywiście. – przytaknął lekarz.

-Proszę, to nasz domowy numer – podałam lekarzowi nasz numer i wyszliśmy żegnając się.

-I co teraz będzie? – odezwałą się Wika po wyjściu ze szpitala.

-Będzie dobrze – odpowiedział Logan obejmując ją.

-Oby… - mruknęłam pod nosem.

*2godziny później*

Wszyscy po powrocie bez słowa się rozeszli po domu. James grał w grę w pokoju, Logan coś robił w kuchni, chyba obiad, Wika poszła do łazienki, a Zuza do siebie. Nie wiedząc co ze sobą zrobić poszłam do salonu.

Po 10 minutach siedzeniu na kanapie i gapieniu się w ścianę stwierdziłam, że pójdę do Logana.

-Heeejjj – usiadłam przy stole.

-No hej. – odpowiedział krojąc marchewkę.

-Co roobiiiszz? – jęknęłam.

-Oglądam pornosa wiesz – pokręcił głową.

-Miłego seansu – kiwnęłam głową i spojrzałam na tę nieszczęsną marchewkę – Będziesz ją gotować? – wskazałam na pomarańczowe warzywo.

-Tak, a co? – odpowiedział.

-Fu.! – stwierdziłam krótko.

-Nie lubisz? – spojrzał na mnie unosząc brew.

-Nie lubię gotowaneeeeeejj – rozłożylam się na stole, a ten wywrócił oczy i wrócił do zajęcia. Nagle ktoś zadzwonił do drzwi. Liczyłam, że to będzie ktoś ciekawy i w końcu nie będzie żadnych kiepskich wiadomości. Zamurowało mnie. Za drzwiami stała Lucy.

-Ee hej? – spojrzałam na nią lekko zdziwiona.

-Hej – uśmiechnęła się.

-Em co tam? – nie wiedziałam co powiedzieć.

-Spoko. Przyszłam do Kendalla. Mam mu coś oddać. Jest w domu? – powiedziała z promiennym uśmiechem.

-Niee… - spuściłam głowę.

-Hm.., a kiedy wróci? – znów się uśmiechnęła. Z tym uśmiechem to nwm czy mam się jej bać czy podziwiać O.o

-Ja .. nwm.. – odwróciłam głowę.

-Coś się stało? – spojrzałam na nią niezrozumiale.

-Tak. Właściwie dużo się stało – spuściłam wzrok.

-O matko, to mów. Co się dzieje?? – patrzyła na mnie zaniepokojona.

-A co ja będę ci tak opowiadać przez drzwi. Wchodź, zapraszam – wpuściłam ją do środka. Mimo wszelkich  niechęci do niej z obaw, że może stanąć między Kendallem, a Pati, bo ciągle wierzyłam, że żyje, to nie był czas na robienie takich problemów. Zrobiłam nam po herbacie i usiadłyśmy w salonie. Opowiedziałam jej wszystko.

-Jej… to po prostu straszne.! – nie mogła uwierzyć w to co jej powiedziałam.

-Owszem – pokiwałam głową.

-A tobie nic nie jest?? – położyła troskliwie dłoń na mojej.

-Nie, nie. Spokojnie – uśmiechnęłam się.

-To dobrze – odwzajemniła uśmiech.

-A Carlos? Wspomniałaś, że ma mieć operację dziś lub jutro? Więc jak? – dopytywała się.

-W sumie nie wiem.. Ale powinnam wiedzieć, masz rację. Pojadę do niego do szpitala. – kiwnęłam głową i wstałam.

-Dobry pomysł – przytaknęła Lucy – A i mam prośbę, jakby lekarz poinformował was o stanie Kendalla to moglibyście dać znać? I jak poszła operacja Carlosa? Bo ja na razie nie mam jak się wybrać do szpitala mam sporo spraw do załatwienia – wstała Lucy i chwyciła swoją kurtkę.

-Jasne. Nie ma sprawy – z uśmiechem kiwnęłam głową.

-To daj telefon – podałam blondynce swoją komórkę, a ta wpisala mi swój numer, po czym pożegnała się i wyszła.

-No i widzisz? Nie ma się czego obawiać, Lucy jest bardzo miła – kiwnął głową Logan stając w drzwiach.

-Tak, tak. Słuchaj jakby ktoś pytał to jadę do szpitala. Papa – chwyciłam szybko swoją kurtkę i wyleciałam z mieszkania.

                                                     *Zuza*

Ta cała sytuacja była po prostu tragiczna! A całe te czekanie jeszcze gorsze.! Wszyscy byli przybici i zamknięci w sobie oraz pochłonięci swoimi myślami. Natomiast ja nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Wyszłam z pokoju i zaczęm wędrować po korytarzu. Przechodząc obok pokoju Jamesa usłyszałam jakieś dziwne dźwięki. Postanowiłam zobaczyć co robi.

-Puk puk – zapukałam do drzwi i z uśmiechem je otworzyłam.

-Oo hej – oderwał się od komputera brunet i spojrzał na mnie.

-Co robisz? – zamknęłam drzwi i podeszłam do niego.

-Gram na kompie. Nie miałem pojęcia co ze sobą zrobić, więc po porstu sięgnąłem po grę. – wyjaśnił.

-O to podobnie jak ja – kiwnęłam głową. – A w co grasz? – spojrzałam na monitor.

-W Zombie Player IV – odpowiedział.

-Serio? To świetna gra.! Daj zagrać – z uśmiechem chwyciłam za kontroler i dołączyłam do gry. Kilka dobrych ruchów, zwinna ręka i już po chwili wygraliśmy.

-Woow! – James aż wstał z wrażenia, a ja spojrzałam na niego. – Jesteś świetna.! – wskazał na komputer.

-Heh, dzięki. Mówiłam, że lubię tę grę – wzruszyłam ramionami z uśmiechem.

-Woooow – widać, że go zaskoczyłam. Zaczęłam rozglądać się po pokoju i nagle zauważyłam gitarę stojącą przy łóżku.

-Grasz?? – wskazałam na instrument zaskoczona i podeszłam do niego.

-Nom. Tak trochę – wzruszył ramionami podchodząc do mnie podczas kiedy ja usiadłam na łóżku.

-A zagrasz?? – spojrzałam na niego z uśmiechem.

-Spoko – kiwnął głową, wziął instrument i usiadł obok mnie. Zaczął grać „Love me love me”

-Woooow. Dobrze grasz – kiwnęłam głową z uśmiechem.

-Dzięki – również się uśmiechnął i odstawił instrument.

Zapadła chwila ciszy. Szukałam po pokoju jakiejś interesującej rzeczy, żeby jakoś na niego nie patrzeć. Nagle poczułam jego dłoń na swoim policzku. Lekko wystraszona i zszokowana spojrzałam na niego.

-Czekaj coś tu masz – przetarł ręką po moim policzku. – Pobrudziłaś się – kiwnąl głową. Spojrzałam mu w oczy, a on mi. To była taka dziwna chwila. Jednak zarazem i magiczna. Zaczęliśmy się do siebie zbliżać, czułam już na sobie jego oddech i… Nagle do pokoju wszedł Logan.

-Zaraz będzie obiaa…, a co wy robicie?! – spojrzał na nas zaskoczony.