Część 24.

Elo, elo ziomeczki wy mojee!  Powróciłam! xD Wreszcie kolejny rozdział! Za to, że trochę późno to wszystko dodaje będzie jednorazóweczka! xD ^^ Postaram się ją dodać xDD 
A i WIELKIE DZIĘKI ZA JUŻ 1800 WEJŚĆ!!! KOCHAM WAS!! 
A i BARDZO PROSZĘ O KOMKI!! Wtedy wiem, że ktoś to czyta, kogoś to interesuje i robie to dla kogoś.. Bardzo proszę!
Ok a tera bez przedłużania rozdzialik, w którym troszkę namieszam ^^:
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                  *Wera*

Była niedziela. Właśnie wróciłam z kościoła. Poszłam do kuchni i wzięłam banana. W radiu akurat leciało „Windows Down” xD. Wlazłam na stół i zaczęłam się do tego banana drzeć.

-WoooooHoooo!!! – zakręciłam się i zleciałam ze stołu. –Ałłłł!

Chłopaków nie było, bo gdzieś wybyli, huj wie gdzie. Byłam samaaaa! L(  Złapałam się za łeb i wstałam. Poczłapałam na górę i do swojego pokoju. Weszłam na skypa, gdzie były Wika i Pati. Weszłam w konf z nimi:

W: No siemaaa! ;*

P: Eloo!

Wi: Hejj!

W: Co rb??

Wi: Właśnie wybieram się do Gaby. – Wika ostatnio ciągle z nią łaziła. Wszystkie byłyśmy już wkurzone.

W: Ahaa….. A ty Pat?

P: A ja się nudze! I chyba zara spadam, bo mam gości.

W: No kurde! Nie zostawiajcie mnie! :’’(

Wi: Sorki Wera, ale ja już lece bayo!

W:Yhhh!! x.x

P: No nie fochaj się!

W: No tak, ale co mam sama robić?!

P: Masz 4 chłopaków do towarzystwa -,-

W: Taaaa.. Wybyli gdzieś i kurde samą mnie zostawili! X.X

P: Biedna.

Nagle zadzwoniła moja koma. To była mama.

-Halo. Weronika?

-Nie. Hitler. – wywróciłam oczami.

-Nie żartuj sobie. Słuchaj wracamy za 2 – 3 dni. Więc cokolwiek w domu zrobiłaś zajmij się tym do naszego powrotu, bo jesteśmy wykończeni i nie mamy już na cb sił.. – jęknęła.

-Nooo okk. Nic jeszcze nie zdążyłam zrobić, ale spk. Czekam. PA.

-Pa, całujemy!

P: Co jest?

W: Moi rodzice wracają już niedługo.

P: Oo! To Oks. Korzystaj z wolności, a ja spadam. Bayyo! ;*

W: Nieeeeee! Yghhh! No pa! -,-

Wyłączyłam skypa, ale weszłam na fb. Nudziło mi się i zaczęłam łazić po pokoju.

*10minut później*

Leżałam na łóżku gapiąc się w sufit aż nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Zleciałam na dół i nacisnęłam klamkę. A w drzwiach zobaczyłam.. Zuz!!!

-Czeeeeeść! – rzuciłam jej się na szyje.

-Siemkaa! – odwzajemniła uścisk.

-Wieszcie! I jak zdrówko! Już zdrowa??? – odkleiłam się od niej.

-TAK! Już tak. – uśmiechnęła się. – A mogę wejść? – wskazała na korytarz.

-Oooo, tak, tak! – odsunęłam się i wpuściłam ją zamykając za nią drzwi.

Odwiesiła kurtkę na wieszak i poszłyśmy do kuchni.

-Trzymaj! – rzuciłam jej puszkę coli i sama sobie wzięłam jedną xD.

-Widzę, że ty się nie zmieniłaś. – uśmiechnęła się.

-A jak! – powiedziała i równo otworzyłyśmy puszki, stuknęłyśmy się i piłyśmy.

-A gdzie chłopaki? Nie mów, że już wyjechali i nic mi nie powiedziałaś?! – dopytywała się Zuza.

-Nie, ale chodźmy do mojego pokoju. Tyłek mnie już boli od siedzenia na tym krześle. – mruknęłam i wstałam szorując zadek. Poszłyśmy na górę.

-Na pewno nie pojechali? – uniosła brew Zuza.

-Ej o co ci? Ciągle o tym nawijasz. – spojrzałam na nią uważniej.

-Poważnie nie ogarniasz? – spojrzała na mnie pytająco.

-No nie.  – rozłożyłam ręce.

-Już niedługo wyjeżdżają. – powiedziała co mnie zamurowało.

-Cooo?? – uniosłam brew.

-No patrz. – podeszłyśmy do kalendarza. – Dziś jest 11 marca, a samolot mają tylko 11, 15 i 20. – wskazała na daty.

-No co ty?! Kompletnie zapomniałam! – złapałam się za głowę. – Trzeba ich złapać!

-No to dawaj! – zaczęłyśmy wydzwaniać po kolei do każdego, ale nikt nie odbierał. Razem z Zuzą , bez zbędnego namysły chwyciłyśmy za bluzy i wyleciałyśmy z domu.

-Park! – wskazałam na park i tam pobiegłyśmy. Rozdzieliłyśmy się.

Po pewnym czasie byłam już zrezygnowana. Nigdzie ich nie było. Nagle zobaczyłam jakiegoś gościa w kapturze i okularach przeciwsłonecznych. Było pochmurno. Zaczęłam biec szybciej i naskoczyłam na tego ludzia przeracając go. Upadliśmy w krzaki.

-E co się dzieje?! – odezwał się, ale momentalnie zmienił głos.

-Carlos! – uderzyłam go w głowę.

-Ałłłł! – podniósł się i zdjął okulary.

-Nigdy więcej tak nie rób! – mocno się w niego wtuliłam.

-Ale o co ci chodzi? – spytał skołowany.

-Myślałam.. no bo Zuz przyszła.. i mówiła, że te samoloty.. że tylko 3, a jeden dziś.. i się bałam.. – zaczęłam się jąkać.

-..Że cię zostawimy..? – pogłaskał mnie po głowie.

-Tak.. – mocniej się wtuliłam.

-Nie martw się.. nie zostawię cię.. – odkleił mnie od siebie i spojrzał mi w oczy trzymając za ramiona. Wtedy uświadomiłam sobie jak wiele dla mnie znaczy. Znaczy zawsze wiedziałam, że to coś większego, wyjątkowego, ale teraz poczułam jak bardzo.  Ale jak ja miałam się z nimi rozstać kiedy wyjadą do L.A.?!

-Ale wy już wkrótce wracacie do Los Angeles.. – znów się w niego wtuliłam.

-Tak, ale za kilka miesięcy są wakacje. Znów się spotkamy. – odwzajemnił uścisk.

-Nie wiesz tego. – spojrzałam mu w oczy nie oderwując się od niego. – Może być trasa koncertowa albo jakiś film.. może się już nie spotkamy.. – miałam łzy w oczach.

-Jesteś sławna w USA! Pamięć o Tobie nigdy nie zniknie! Nawet gdybyśmy chcieli, a nie chcemy. – mówił uspokajająco.

-Oh Carlom.. pomyśl.. – westchnęłam, ale nie mogłam skończyć. – Carlos jesteś dla mnie bardzo ważny! Nie chcę cię stracić! – spłynęła mi łza po policzku, którą on szybko wytarł:

-Nie stracisz! Jesteśmy przyjaciółmi za zawsze! – oboje spuściliśmy wzrok w dół. A dopiero potem przytuliliśmy się. „Przyjaciółmi”. To tak.. to zakuło w serce. No dobra rozczulam się niemiłosiernie, ale tak jest.. No, ale kurde co mi. Przecież chodzę z Jamesem.. Nwm co się ze mną działo.. Nagle zaczął padać deszcz.

-Choć! Bo zmokniesz. – Latynos okrył mnie swoją bluzą.

-Dzięki. – uśmiechnęłam się.

Staliśmy tak na deszczu wpatrzeni sobie w oczy.  Wyglądał niesamowicie *_*

Trzymałam swoje ręce na jego barkach, a jego ręce trzymające nade mną jego bluzę powoli opadły lądując na moich ramionach. Jego oczy wtedy iskrzyły.  To była magiczna chwila! Zaczęliśmy się do siebie zbliżać. Z sekundy an sekundę czułam coraz większe dreszcze. I wreszcie się pocałowaliśmy! *O* Pocałunek w deszczu! *.* Nigdy tego nie zapomnę!

Oderwaliśmy się od siebie i spojrzeliśmy w sobie głęboko w oczy. Nigdy czegoś takiego nie czułam.  Nagle przyciągną mnie do siebie i przytulił. Nie opierałam się. Również odwzajemniłam uścisk, ale czułam, że długo to nie potrwa.  Nagle zmieszałam się. Uświadomiłam sobie co zrobiłam. Oderwałam się od niego i usłyszałam głos Zuzy. Szukała mnie.

-Ja… ja… - wskazałam na nią i cała zmieszana odbiegłam zostawiając Carlosa.

-Co jest? – Zuza spojrzała na mnie, a ja tylko pokręciłam głową nieprzestając biec i ruszyłam przed siebie. Pobiegłam na jedną z łąk obok domu. Lubiłam tam chodzić. Stanęłam i patrzyłam przed siebie. Co ja zrobiłam?! Pocałowałam najlepszego kumpla mojego chłopaka! Jestem kretynką. Ale no … To było silniejsze ode mnie. Zawsze coś do niego czułam, a potem myślałam, że to uczucie jak do brata, a w tym momencie życie wywróciło mi się do góry nogami. Poczułam, że zdradziłam Jamesa. Nie potrafiłam tego znieść!  Z jednej strony nie chciałam mu tego mówić, a z drugiej nie umiałam go okłamywać. Byłam rozdarta. A do tego doszedł właśnie sam Carlos. Ten pocałunek nie był zwykły.. Nie potrafiłam pozbierać myśli…, a co dopiero zdecydować, co mam teraz zrobić…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
No i namieszałam. Nie zabijajcie! ^^ Czekajcie teraz na jednorazóweczkę ;p Kocham Was i bardzo proszę o komcie ;** Bayyyyyy ;***